Dat Steve McQueen een zwak had voor rollend materieel hoeven we u inmiddels niet meer te vertellen. En dat uitte zich niet alleen in Bullit. McQueen bedankte voor de hoofdrol in Grand Prix (1966) die een regelrecht kassucces werd, maar vertolkte in 1971 wel de hoofdrol in Le Mans. Een film die de autosportliefhebber in z'n DVD-kast moét hebben. Zoals zo vaak is dat niet omwille van de acteerprestaties of het plot. Er wordt immers niet al te veel geacteerd en hoewel er wel een plot is, is het zo dun als een velletje kalkpapier. Le Mans was een commerciële flop, maar verdient z'n plaats in de geschiedenis. Niet omwille van de intriges, de vlotte dialogen (het duurt 36(!!) minuten voor Steve McQueen z'n eerste regel tekst heeft) of de briljante soundtrack. Maar wel omwille van z'n haast documentaire-achtige kwaliteiten.

“When you're racing, it... it's life. Anything that happens before or after... is just waiting”

Onze held kruipt in de huid van Michael Delaney voor de 24-uurs-race van Le Mans in 1971. De koele (en ook wel ‘coole') Amerikaan heeft dan al psychologische bagage aan boord, want een jaar eerder verongelukte de Italiaanse (fictieve) piloot Piero Belgetti in een ongeluk waarbij ook Delaney betrokken was. In de openingsscene van de film wordt hij meteen geconfronteerd met de weduwe van de Italiaan (Lisa Belgetti, gespeeld door Elga Andersen). Tussen beide blijft de ganse prent door enige spanning bestaan.

De focus van de film ligt echter op de wedstrijd, waarin de ploeg van McQueen (Gulf Porsche) in duel gaat met het fabrieksteam van Ferrari. Teamstrategie, ongelukken en wisselvallig weer hebben allemaal een rol te spelen. En daarin wordt Le Mans' echte troefkaart uitgespeeld. Er wordt immers rijkelijk gebruik gemaakt van echte racebeelden uit de 24u van Le Mans van 1970. Scènes om duimen en vingers van af te likken.