Neen, we hebben het niet over de remake uit 2000 met Nicolas Cage en Angelina Jolie, maar over het origineel uit 1974. Een film zonder plot of verhaallijn en met alleen maar auto's. De prent is meermaals - accuraat - omschreven als automobiele pornografie. De opzet van de inmiddels beter bekende remake is grosso modo dezelfde als die van het origineel: een bende hoog kwalificeerde autodieven (als er al zoiets bestaat) moet in geen tijd een indrukwekkende lijst exclusieve auto's bij elkaar stelen. Een specifieke Ford Mustang met als bijnaam Eleanor (jaja, die zit ook in de remake) belooft een moeilijke klus te zijn, maar de auto moet op tijd binnen.

“You know something, Vicinski, I bet five more cars have been stolen in just the time I've been here”

Henry Blight Halicki, die zelf de de volle twee regels script voor z'n film schreef, geloofde dat acteurs helemaal niet in staat waren om gewone mensen op een overtuigende manier te vertolken. En stuntmensen waren daarvoor te dom. Daarom gaf hij zichzelf maar de hoofdrol. Nodeloos te stellen dat u voor de acteerprestaties Gone in 60 Seconds niet in huis moet halen - en het maakt dan niet eens uit of we het over het origineel hebben. Waar het ‘m om te doen is, is de langste achtervolgingsscène uit de geschiedenis van de film. Eleanor houdt de politie, via de plaatselijke media ook de ganse stad, en u als kijker een ademstokkende 45 minuten bezig. Zowat alles wat u ooit in een achtervolging dacht te zien, komt hier aan bod. En zowat elke Amerikaanse auto uit het tijdperk wordt erin op deskundige wijze tot schroot herleid. En als u het ons vraagt dan is de carchase zelfs realistischer als bij de prent uit 2000. Maar wat weet een Amerikaan nu dat je een Mustang niet bijhoudt met een dikke Toyota-4x4?