Toen Mazda in februari 1989 de MX-5 lanceerde, 'Miata' gedoopt voor de Amerikaanse markt, sloeg het Japanse merk iedereen met verbazing omdat het de aloude roadsterfilosofie opnieuw had uitgevonden. Het begrip 'roadster' staat voor een compacte, tweezits open sportwagen, die door zijn constructie en rijgedrag een heel bijzonder rijgenot verschaft aan zijn bestuurder. Niet zozeer de zuivere snelheid, maar wel het gevoel van bondgenootschap tussen mens, machine en weg, zorgen voor de onvergelijkbare rijsensatie. Roadsters waren lange tijd het alleenrecht van de Britten. Als geen ander verstonden zij de formule voor de 'oer-roadster' met legendarische modellen tot gevolg, zoals de MG-A en MG-B, de Austin Healley, de Triumph TR's en de guitige Spitfire... zonder de Lotus te vergeten.

De eerste plannen ontkiemden al in het voorjaar van 1979, met aan de wieg Kenichi Yamamoto, Mazda's uitvoerend directeur en autojournalist Bob Hall (Automotive News) die later in dienst zou treden bij Mazda. Onder projectnaam P729 werd een studie gestart voor een lichtgewicht sportwagen, met een onderzoek dat werd opgesplitst in California en Japan. In augustus 1984 werd al een eerste kleimodel gerealiseerd. De verdere ontwikkeling werd toevertrouwd aan Mazda North America en in januari 1986 kreeg het project officieel groen licht, zodat een pre-productie kon starten. De Mazda MX5 debuteerde uiteindelijk na een tienjarig voortraject op het salon van Chicago in februari 1989.

Nadat het bijzonder aantrekkelijke speeltje zowat de ganse autosien met verstomming had geslagen, inspireerde het weer anderen om opnieuw roadsters te gaan bouwen. Zo reageerden Rover/MG met de MG-F, BMW met de Z-Serie, Fiat met de Barchetta, enz. Weinigen overleefden de tijd, terwijl de Mazda MX5 intussen al 23 jaar stand houdt. Het koetswerk van de eerste generatie werd gekenmerkt door klaplichten en uiteraard een manueel te ontgrendelen en te bedienen stoffen dak. De beide grendels van de kap aan de voorruit lieten zich sneller losmaken dan de eigen broeksriem, waarna de 'paraplu' met een fikse zwier over de hoofden van de beide inzittenden heen in de opbergbak werd gekieperd. Geen enkel elektrisch systeem deed sneller.

Het achterruitje zat met een rits in de kap, zodat men in gesloten toestand wat extra frisse lucht naar binnen kon halen. Dat aspect verdween bij de aantrede van generatie 2, in 1998. De MX5 verwierf niet alleen bekendheid omwille van zijn sportieve rijeigenschappen, ook zijn technische betrouwbaarheid, de relatief lage aanschafprijs en modeste onderhoudskosten, maakten hem al snel erg geliefd. De toenmalige basisversie kreeg een 1,6l benzinemotor met een bescheiden 116pk en 135Nm koppel bij 5.500t/min. In 1994 volgde een 1,8l met 131pk en 152Nm koppel à 5.000t/min. De 1600 bleef eveneens in de catalogus, doch werd tot 90 pk afgezwakt door onder meer een lagere compressie en aangepast motormanagement. De 129Nm trekkracht stonden al bij 4.000t/min paraat, zodat deze instapversie niet echt ondergemotoriseerd aanvoelde. Mazda commercialiseerde de 90pk-versie enkel in Europa en beoogde daarmee een breder publiek.

De fotoreeks kan je hier bekijken.