Wat hebben koelkasten en autobanden met elkaar gemeen? Niets. Maar daar komt heel binnenkort verandering in. Vanaf 30 mei kan je ze her en der zien opduiken: labeltjes die je vertellen hoe een band scoort volgens de gloednieuwe energieschaal van de Europese Unie. Inderdaad, net zoals zowat alle huishoudapparatuur ontsnapt voortaan ook het ronde rubber niet langer aan het beruchte EU label. Op dit etiket zal de consument vanaf uiterlijk 1 november 2012 duidelijk kunnen aflezen hoe de band in kwestie presteert op drie objectief gemeten criteria: de rolweerstand, externe geluidsproductie en grip op een nat wegdek. Het moet de klant toelaten te kiezen voor een band die vooral zuinig is, dan wel stil zijn werk doet of het adequaat presteert in de regen. Of beter nog, gewoon in alle drie de criteria uitblinkt uiteraard.
Naar aanleiding van de introductie van haar Sportmaxx RT lichtte bandenfabrikant Dunlop ons de stand van zaken even toe. Vanaf 1 juli zijn bandenfabrikanten verplicht het label te voorzien, wat voor Dunlop inhoudt dit dat ze de meer dan 11.000 verschillende bandentypes in haar portefeuille vóór die datum dient te certificeren. En dat heeft best veel om het lijf, zo blijkt. Het EU label focust namelijk op drie aspecten: rolweerstand (en dus ook brandstofverbruik), extern gemeten geluid en grip op een nat wegdek. Deze drie criteria worden gequoteerd ten opzichte van een afgesproken referentieband, nadat ze door de fabrikant zelf zijn nagemeten tijdens geijkte proeven. Dat klinkt weinig betrouwbaar, doch de waarachtigheid van deze autocertificatie wordt verzekerd middels steekproeven uitgevoerd door nationale, erkende controleorganismen. Bij een inbreuk volgt een boete; maar veel schadelijker nog, ook negatieve media aandacht. Weliswaar gebeurt de certificering aan de hand van erg strikt vastgelegde parameters. Temperatuur, testwegdek, meetapparatuur ... alles ligt bij voorbaat vast. Interessant om weten is bovendien dat de EU ervoor heeft gezorgd dat de schaal best streng is opgevat, kwestie van "A multiplus" toestanden te vermijden.
Het gevaar bestaat er natuurlijk in dat fabrikanten zich om commerciële redenen vooral op deze drie aspecten zullen toespitsen, terwijl er heus wel meer criteria bestaan die goede van minder goede banden onderscheiden: handelbaarheid op het droge, slijtagegevoeligheid, vervorming, vatbaarheid voor lek rijden, remafstand ... Bovendien bestaan er evenmin specifieke labels voor winterbanden of terreinbanden, waar het accent toch even anders ligt dan bij die drie parameters. En dan blijft natuurlijk nog de prijs een factor van belang. De consument zal dus moeten beslissen wat een goede quotering waard is in zijn of haar specifiek geval. De bandenboer zal je evenwel moeten bijstaan in je keuze: het label moet verplicht zichtbaar zijn aangebracht op alle uitgestalde banden, en die informatie moet daarenboven altijd aan het factuur aangehecht worden of erop zijn hernomen. Het label is niet van toepassing op banden voor motorfietsen, voor wedstrijden, offroad, oldtimers en dergelijke meer.
