Nadat we in deel 1 van deze reeks al uitgebreid de geschiedenis van de Targa Florio illustreerden, om in deel 2 uit te wijden over lokale held Nino Vaccarela, gingen we in deel 3 dieper in op het legendarische en niet langer voor uithoudingswedstrijden gebruikte traject zelf. In dit vierde en laatste deel, geven we het relaas van onze eigen rit op de knap 80km lange lus, met voor een stukje niemand minder dan levende legende Nino Vaccarela achter het stuur.
Een gekraste Fiat Punto rijdt traag de parking van de trattoria op. Wanneer we Nino Vaccarela eindelijk in levende lijve ontmoeten, hebben we een oude maar kwieke knar van 78 lentes voor ons zitten. Mét de obligate, uiteraard veel te grote zonnebril op de neus. De man vertelt honderduit over de vele wedstrijden waaraan hij deelnam en de piloten waartegen hij streed. Hill, Moss, Gendebien ... De lijst is lang en indrukwekkend. Nino was dan ook een racepiloot in een tijdperk waar menig autosportliefhebber graag had willen bijzijn. Zelfs de jongere generatie autofielen ziet makkelijk het belang in van die episode, niet alleen voor de ontwikkeling doorheen de jaren van de autosport, maar ook voor de auto in het algemeen. Ondanks 's mans leeftijd is Nino's passie voor de sport duidelijk nog helemaal intact. Hij was dan ook merkelijk verbolgen toen de groepsverantwoordelijke suggereerde dat er misschien toch niet genoeg tijd was om de Professor mee te nemen op zijn geliefde circuit. Zijn tot dan ontspannen gelaatsuitdrukking transformeerde van het ene ogenblik op het andere in een blik van pure verontwaardiging en ontgoocheling. "Pourquoi?" bracht de prima Frans sprekende "president van het stuurwiel" niet bepaald discreet aan tafel uit, wat gelukkig door de organisatie niet werd gemist. Een compromis werd gezocht en gevonden: Nino zou om de vijf kilometer stoppen, en telkens een nieuw lid van de delegatie naast hem tolereren terwijl hij de BMW Z4 de sporen zou geven langsheen het legendarische traject met de rest in de achtervolging. Het roadbook vind je achter deze link.
Eens aan boord viel meteen op hoe sereen Nino in de wagen zat. Geen greintje stress of inspanning viel te bespeuren in het gelaat van de kranige senioor. Dat de man nog steeds beschikte over de nodige reflexen en souplesse die hem indertijd toelieten om door te stoten tot de top van de autoracerij, werd snel duidelijk. Met verbazend weinig hand- en voetbewegingen werd de Z4 op de ideale lijn gehouden en rond de snel elkaar opvolgende bochten gestuurd. Het traject van de Targa Florio mag dan wel nog steeds gebruikt worden voor het alledaagse verkeer, dat heeft niet kunnen vermijden dat de staat van het wegdek allesbehalve, ja zelfs bij momenten ronduit gevaarlijk is. Overzichtelijkheid was geen punt bij de aanleg van het traject, maar erger nog zijn de door erosie en bodembewegingen abrupt uitgeholde kuilen, soms zelfs tot een halve meter diep. Nino kent de streek uiteraard op zijn duimpje, wat hij zonder woorden demonstreerde bij de vele ontwijkingsmaneuvres. Het weerhield Vaccarela er niet van om de roadster flink op te jagen en hard te accelereren te midden van bochten waar jij en ik nog aan het remmen zouden zijn. Nino weet wat komt en heeft het duidelijk allemaal al vaak genoeg gezien, maar geniet er nog duidelijk nog steeds van. En wij? Tja, een ritje op een legendarisch autocircuit naast een automeneer om U tegen te zeggen: zegt dat niet genoeg?
